BUONAROTI Mikelanxhelo

BUONAROTI Mikelanxhelo (1475-1564) më i shënuari arkitekt, piktor dhe skulptor i Rilindjes italiane
* Dikujt, që kishte kopjuar në mermer skulptura të shquara të lashtësisë dhe mburrej se ia kishte kaluar Mikelanxhelos, i tha:
- Kush nuk ka zotësitë e tij, nuk mund t'i shërbejë mirë të tjerëve për ato gjëra.
* Mikelanxheloja i tregoi një piktori një tablo që e kishte bërë duke marrë fragmente nga veprat e të tjerëve dhe i tha:
- Vështroni mirë e me gjykim të ftohtë. Po të marrë secili pjesën e tij, nuk do të mbetet veçse pëlhura.
* Mikelanxhelo kishte përfunduar Davidin e tij madhështor, po e çonte në qendër të qytetit dhe po udhëzonte njerëzit për ta vendosur në vendin e caktuar. Aty pranë kaloi Pier Soderini, i cili ishte shumë i dëgjuar në art. Ai u ndal për ta vështruar veprën e re madhore të Mikelanxhelos. Pasi e pa skulpturën lart në podium i vajti pranë autorit dhe i tha: Hunda e shtatores duket tepër e madhe. Atëherë Mikelanxheloja nuk foli fare, menjëherë mori daltën dhe bëri sikur po e gdhendte me kujdes. Pastaj i hodhi sytë poshtë nga Soderini dhe i tha:
- Vështrojeni mirë tashti!
- Më pëlqen më shumë tashti, - i tha Soderini - i dhe me të vërtetë jetë.
* Një ditë Mikelanxhoja shkoi te Papa JuIi II. Roja e ndaloi duke i thënë se Papa nuk mund ta priste. Mikelanxheloja u fye rëndë dhe me përbuzje iu përgjigj:
- I thoni Papës se do të vijë një ditë që ai do të kërkojë të më takojë, por nuk do të mundet. Dhe menjëherë u largua nga Roma.
* Një herë, kur skulptori i dëgjuar bëri statujën e Kupidit, vendosi t'i heqë asaj një krah dhe ta fusë veprën e tij në dhe, në një vend ku bëheshin gërmime arkeologjike. Kur u gjend shtatorja shumë e bukur e Kupidit, të gjithë qenë të bindur se ishte fjala për një vepër të lashtësisë. Atëherë Mikelanxheloja duke qeshur, nxori krahun e këputur dhe zbuloi lojën e tij.
* Kur Mikelanxheloja pa djalin e bukur të një piktori, i tha:
- Babai yt ka arritur të bëjë më mirë figura të gjalla se sa të pikturuara.
* Mikelanxheloja e admironte shumë artin e lashtësisë. Në vitet e fundit të jetës, kur u verbua, shkonte te këmbët e skulpturave të lashtësisë, i prekte me duar, i përkëdhelte konturet dhe derdhte lot nga mallëngjimi.
* Mikelanxheloja kishte bërë një tablo të bukur për Andrea Donin, njeri shumë dorështrënguar. Kur ia dërgoi tablonë e shoqëroi me një letër, me anën e së cilës i kërkonte 70 dukatë për veprën. Doni dërgoi vetëm 40 dukatë. Mikelanxheloja ia ktheu paratë, duke i thënë se tashmë donte 100 dukatë.
Donfi, duke psherëtirë, i nxorri me pikëllim 70 dukatë dhe ia dërgoi. Mirëpo Mikelanxheloja iu përgjigj se tashti kërkonte 140 dukatë dhe asnjë më pak. Andrea Donfi që ishte dashuruar shumë pas tablosë u detyrua nga frika t'i dërgojë të 140 dukatët, sepse kishte frikë se mos artisti e ngrinte përsëri çmimin e veprës së tij.
* Kur Mikelanxheloja bëri statujën e famshme të Mojsiut, pasi e mbaroi e soditi gjatë dhe u kënaq aq shumë me veprën e tij sa thirri:
- Po fol de, pse nuk flet.